آرزو دارم مرا عبدالمهدی بنامند. ای کاش آن اوایل که زبان گشودم نزدیکانم مرا به گفتن یا مهدی وا می داشتند. ای کاش مهد کودکم مهد آشنایی با شما بود. ای کاش در کلاس اول نام زیبای شما سرمشق دفترم بود. ای کاش در دوره راهنمایی مرا به خیمه شما راه نمایی می کردند. ای کاش در کلاس تاریخ مرا با تاریخ غیبت شما آشنا می ساختند. ای کاش در کلاس دینی به ما میگفتند باب الله و دیان دین شمایید. ای کاش در کلاس نقاشی چهره مهربان شما را نقاشی میکردیم. ای کاش در کلاس انشاء به جای علم بهتر است یا ثروت از جلب رضایت شما مینوشتیم مگر نه اینکه بدون شما نه علم بهتر است نه ثروت. ای کاش در کلاس زبان به ما میگفتند شما به تمام زبانها و لهجه ها و حتی زبانهای موجودات آشنایید. ای کاش در کلاس فیزیک،شیمی و ریاضی میگفتند شما در یک لحظه میتوانید به تمام عوالم و کهکشان ها نظر کنید و از احوال همه ساکنان زمین و آسمان با خبر شوید. حال که شما را با دیده دل پیدا کرده ام گویی دوباره متولد شده ام و حق دارم که از شما بخواهم مرا رها نکنید. این دو بیت هم واسه من گنهکار لب را که پر آه می کنم ،می بینی عمری که تباه می کنم ،می بینی مُردم ز خجالت چو شنیدم آقا وقتی که گناه می کنم ،می بینی...
